Jak to się zaczęło

Zastanawiałem się, będąc nastolatkiem, czego chcę w życiu. Typowe nastolęckie dywagacje. Nim jednak zdążyłem sobie odpowiedzieć na to pytanie już byłem w innym miejscu.

Nigdy nie brakowało mi energii i byłem w nieustannym ruchu. Szkołę średnią wybrał mi tata. Pochyliwszy się nad mym losem najpierw obwieścił, że zostanę złotnikiem. Bardzo chciał by mi się w życiu powodziło finansowo. Idąc za jego logiką – kto handluje złotem, złoto nosić będzie.

Następnie płynnie przeszedł do pomysłu, że jego syn zostanie weterynarzem. Podejrzewam, że bardzo chciał abym został w domu rodzinnym i został weterynarzem z własnym gabinetem na wsi, a jak wiadomo weterynarz na wsi – ważna persona. Lata 90-te. Wcielił pomysł w życie i tak oto zostałem uczniem technikum weterynaryjnego w Jeleniej Górze, szkoły z internatem.

Zawarłem tam wiele przyjaźni, poznałem przyszłą żonę i spędziłem szalone pięć lat , które mnie ukształtowały. 

Byłem w nieustannym ruchu. Zanim zdążyłem pomyśleć już to robiłem, a wszystko czym się akurat zajmowałem, robiłem z entuzjazmem. Entuzjazm jest jednym z kluczowych elementów całej układanki. Miałem go zawsze tyle, że zarażałem nim ludzi. Zawsze i wszędzie, przy każdym projekcie, imprezie, spektaklu.

Po ukończeniu technikum wróciłem do rodzinnej miejscowości, ale na bardzo krótko. Zakręciłem się tam powodując roczny wir powietrza i pognałem dalej w świat. Oczywiście nigdy nie zostałem weterynarzem, a ostatni poród cielaka widziałem w 1994 roku będąc w 4 klasie technikum, ale ta mała szkoła, z teraz już 75 letnią historią istnienia, wywarła duży wpływ na to co się ze mną działo przez kolejne lata. Obfitowały one w wiele zakrętów, ale zawsze miały wspólny mianownik – na każdym zakręcie chciałem więcej, lepiej, szerzej.

Mimo różnych doświadczeń życiowych – dobrych i złych wciąż chcę więcej. Nie boję się chcieć i Ty też nie bój się chcieć lepiej, szerzej, więcej.

Robert.